Keeping families close

Vandaag mag ik weer masseren in het Ronald McDonald huis. Ik mag mezelf één van de leden noemen van een mooi, holistisch massageteam. Met dit team verzorgen wij één dag per week de massages. We masseren ouders die in het Ronald MCDonald huis verblijven in de tijd dat hun kind in het WKZ ligt.

Op het moment dat ik langs het WKZ loop, hoor ik een meisje buiten heel hard huilen. Ik geen flauw idee wat de reden hiervan is. Dat kan natuurlijk van alles zijn. Misschien staat haar een vervelende behandeling te wachten of krijgt ze 'gewoon' haar zin niet. Hoe dan ook, ik word in mijn moederhart geraakt. Pff heftig. Het maakt het gevoel van compassie voor de kinderen en hun ouders alleen maar groter.

 

Wanneer ik in het Ronald McDonaldhuis ben, zie ik dat mijn intekenlijst vol is. Fijn.

Onze massageruimte heet Rustpunt. Treffend, omdat we ouders graag een moment voor zichzelf gunnen. Het zijn vaak zware en onzekere tijden voor hen. Alle aandacht gaat naar hun kind. Soms nachten nauwelijks slapen, wachten op dat ene telefoontje van de arts omdat je kind op een spoedlijst staat voor een operatie.

Het mogen masseren van mensen wanneer ze zo kwetsbaar zijn, is heel bijzonder. Het valt mij op dat alle ouders voordat ze bij mij vertrekken altijd laten zien hoe ontzettend dankbaar ze zijn. Ieder op hun eigen-wijze. Dat gevoel is met geen pen (toetsenbord) te beschrijven.

Ronald McDonald huizen doen inderdaad wat ze zeggen: Keeping families close.