Daar loop ik de aula in op de middelbare school van mijn zoon. Het is een grote dag. Spanning en zenuwen zijn zo duidelijk voelbaar en op de koppies ook zichtbaar. Zelf voel ik spanning in mijn buik.
In de aula overal examenkandidaten en ouders wachtend op de gezamenlijke opening om daarna in groepen uiteen te gaan. Per groep wordt er vandaag, n.a.v. een gemaakt werkstuk, een presentatie gegeven en het werkstuk wordt verdedigd.
Ik zoek een lege stoel en bedenk mij dat het waarschijnlijk wenselijk is om niet te dicht bij mijn zoon te gaan zitten. Achteraf bleek dit inderdaad te kloppen. Blij dat ik niet ben meegegaan met het stemmetje dat het wel grappig vond om wél in de buurt te gaan zitten.
Terwijl ik om mij heen kijk, zie ik dat alle leerlingen met zorg hun kleding hebben uitgekozen. Over je eigen buitenkant heb je nog wat te zeggen. Het gegiechel, drukke praten en/of de quasi nonchalante houding laten zien dat er aan de binnenkant ook van alles gebeurt.
Inmiddels heeft mijn zoon ontdekt waar ik zit. Op afstand geef ik hem een knipoog en van binnen wens ik hem succes. Ik krijg een grijns terug.
De middag wordt geopend en iedereen staat op om naar het juiste lokaal te gaan. Vier giechelende meiden achter mij staan ook op. Ik wens ze veel succes en hoop dat ze ook kunnen genieten van hun presentatie. Bedankt, roepen ze! Stiekem hoop ik dat iemand dat ook tegen mijn zoon zegt...